دسته‌ها
پاییز 1395

خط‌الراس دارآباد به لزون شرقی، 15 مهر 95

تیغه‌های دارآباد:

خط‌الراس قله دارآباد تا قله لزون شرقی قسمتی از خط‌الراس توچال در شمال تهران است که به دلیل باریک بودن، صخره‌ای بودن و تیغه‌ای بودن مسیر، به تیغه‌های دارآباد مشهور می‌باشد. این مسیر از چندین قله تشکیل شده است که مهمترین آنها از شرق به غرب چپ‌دره، چنبره‌بند، شهربانو كشك، سياه‌بند و بند لاركرور می‌باشند. خط‌الراس دارآباد به شکل یو انگلیسی (U) است که در داخل یو دره دارآباد قرار دارد. در جنوب خط‌الراس شهر تهران، در شرق آن روستای حاجی‌آباد، امامه و اوشان و در شمال مسیر روستای ایگل مشاهده می‌شود.

full-path

زمان‌بندی برنامه:

5:10 حرکت از پارکینگ دارآباد

8:10 قله دارآباد، یک ساعت صبحانه و استراحت

9:10 حرکت به سمت خط‌الراس

12:00 پایان تیغه‌ها

12:30 قله لزون شرقی

13:10 حرکت به سمت پیازچال

13:45 زین اسبی کلکچال

14:15 اردوگاه کلکچال، ناهار و استراحت

15:45 حرکت به سمت پارک جمشیدیه

16:45 پارک جمشیدیه

شرح برنامه:

هفته قبل که روی قله دارآباد داشتم از خط‌الراس عکس می‌گرفتم فکرش رو هم نمی‌کردم که این هفته روی خط‌الراس باشم! در حالیکه قرار این هفته ما با سرپرست برنامه دیگه‌ای بود، به دلیل شرایط نامساعد جوی دو روز قبل از اجرای برنامه، تیغه‌های دارآباد جایگزین اون برنامه شد.

برای همین در یک صبح خنک پاییزی به همراه سرپرست و دوست همنوردم از گروه کوهنوردی شهید ورکش از پارکینگ دارآباد برای پیمایش خط‌الراس دارآباد به لزون شرقی عازم قله دارآباد شدیم. با یک سرعت متوسط و بدون توقف از مسیر یال شن سیاه به سمت قله دارآباد حرکت کردیم. معدود درختانی که در مسیر، در کنار چشمه درازلش دیده می‌شد با ترکیبی از رنگهای سبز و نارنجی و قرمز، رنگ پاییزی به خودشون گرفته بودند. با صعود یال شن سیاه به یال قله رسیده و پس از ساعتی پیمایش به قله دارآباد رسیدیم.

قله دارآباد
قله دارآباد

برای خوردن صبحانه و استراحت وارد جانپناه شدیم که با دیدن میز و نیمکت‌هایی که بنظر می‌رسید به تازگی به آنجا منتقل شده است شگفت‌زده و البته خوشحال شدیم. این رو هم باید بگم که هفته قبل اصلا داخل جانپناه نشدم و برای همین میز و نیمکت‌ها رو هم ندیده بودم. خلاصه بعد از ساعتی استراحت و صرف صبحانه و همچنین مهمان شدن با شیربرنج! توسط گروه دیگه‌ای که از قبل باهاشون آشنا بودم، کوله‌ها رو جمع کردیم و آماده حرکت شدیم.

مسیر خط‌الراس بلافاصله بعد از پناهگاه شروع می‌شود. از همان ابتدا شکل و ساختار مسیر با آنچه تا قله دارآباد پیموده‌ایم بطور کامل متفاوت است. مسیر پر فراز و نشیب و سنگی و در برخی موارد صخره‌ای که بطور پیوسته شرایط آن در طول مسیر تغییر می‌کند. اگرچه مسیر در محلهای مختلف با سنگ‌چین نشانه‌گذاری شده، و در اکثر موارد مسیر نشانه‌گذاری شده قابل اعتماد است، ولی در برخی نقاط نیاز به توجه و دقت در انتخاب مسیر وجود دارد. مسیر خط‌الراس را می‌توان به سه بخش اصلی تقسیم کرد:

بخش اول از قله دارآباد تا گردنه بعد از قله چنبره‌بند که از روي تيغه و يا از پاکوب كنار آن قابل پيمودن است که گروه ما این قسمت از مسیر را از روی تیغه‌ عبور کرد. تنها مشكل آن فرود از چند شكاف بعد از قله چپ دره است كه آن هم نیاز به کمی دقت و حوصله دارد. همچنین در انتهای این قسمت از مسیر و قبل از گردنه لازم است دست به سنک فرود بیاییم. بنظر می‌رسد برای فرود از این قسمت در یک برنامه زمستانی نیاز باشد کارگاه زده شود و با طناب فرود انجام شود.

بخش دوم از قله چنبره‌بند تا سياه‌بند و گردنه زين اسبي که شايد ساده‌ترين بخش مسير بوده و به آساني قابل پيمودن است. تنها نكته اين قسمت فرود از قله سياه‌بند به سمت زين اسبي است كه بايد در مسيريابي دقت كرد. بعد از قله سیاه‌بند و قبل از زین اسبی به یک سنگ گرد بزرگ می‌رسیم که قبل از رسیدن به آن، لازم است از سمت راست فرود بیاییم. این قسمت را نیز با مقداری دقت و حوصله فرود آمده و در ادامه به زین اسبی می‌رسیم. البته بنظر می‌رسد برای فرود از این قسمت در یک برنامه زمستانی، با توجه به صاف بودن و شیب زیاد سنگی که از آن پایین می‌آییم و همچنین نداشتن گیره مناسب برای دست به سنگ، نیاز به حمایت با استفاده از طناب داشته باشیم.

بخش سوم از زين اسبي تا لزون شرقي که در این بخش از مسیر به بند لاركرور با چندين صخره غول پيكر و سوزنی مي‌رسيم. اين قسمت را مي‌توان فني‌ترين بخش تيغه به حساب آورد و ترجيحا و بخصوص در برنامه يك روزه از سمت چپ تيغه به وسيله پاكوب مشخصي تراورس مي‌شود. لازم به ذکر است گروهی که قصد پیمایش زمستانی این مسیر را دارد، باید آمادگی و تجهیزات مورد نیاز برای عبور از روی تیغه‌های بند لارکرور را داشته باشد. چون احتمال استفاده از مسیر تراورس در زمستان کاهش می‌یابد. گروه ما مسیر تراورس را برای عبور از تیغه‌ها انتخاب کرد. در اینجا نیز لازم است با دقت و در محل مناسب دوباره به روی خط‌الراس برگردیم. در غیر اینصورت مقداری با دردسر مواجه می‌شویم! بعد از عبور و رسيدن مجدد روي خط‌الراس، به انتهای تیغه‌ها رسیده‌ایم.

از اینجا به بعد تا قله لزون تنها نكته شیب نفس گيري است كه به هر صورت بايد آنرا پيمود. با رسیدن به قله لزون شرقی عملا پیمایش مسیر خط‌الراسی ما هم به پایان می‌رسد.

پس از مقداری استراحت و خوردن خوراکی بر روی قله لزون به سمت پیازچال سرازیر شدیم. در راه به گروه بزرگی که بر روی تیغه‌ها دیده بودیم برخورد کردیم و طی صحبتی که با سرپرست گروهشون داشتیم متوجه شدیم که اردوی انتخابی تیم ملی کوهنوردی هستند که همین برنامه را اجرا کرده بودند.

به سمت پیازچال
به سمت پیازچال

پس از پیازچال و زین اسبی کلکچال به سمت اردوگاه کلکچال و سپس تپه نورالشهدا رفته و در اینجا برای ناهار و نماز توقف کردیم. سپس به سمت پارک جمشیدیه حرکت کرده و برنامه را به پایان رساندیم…

نکات:

1-مسیر خط‌الراس طولانی و بدون آب می‌باشد و لازم است از ابتدای برنامه و ابتدای دارآباد آب مورد نیاز در برنامه را همراه داشته باشید.

2-این برنامه، یک برنامه کوه‌نوردی است و نه کوه‌پیمایی و نفرات باید از تجربه و آمادگی جسمانی خوبی برخوردار باشند.

3-صعود زمستانی این خط‌الراس یک برنامه جدی و فنی بوده و نیاز به تجربه، لوازم خوب و همچنین در هوای مساعد قابل اجرا می‌باشد.

4-همانطور که در گزارش هم اشاره شد در نقاط مختلف این مسیر امکان انحراف از مسیر وجود دارد و نیاز به دقت و تجربه لازم در انتخاب مسیر می‌باشد. برای همین بهتر است یک نفر که قبلا این برنامه را اجرا کرده همراه گروه باشد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *