صعود یک روزه به قله سبلان از جبهه شمال شرقی
سبلان با ارتفاع 4811 متر، بعد از دماوند و علم‌کوه سومین قله مرتفع و دومین آتش‌فشان خاموش ایران می‌باشد. مسیرهای مختلفی برای صعود به این قله وجود دارد که مسیر مورد نظر ما از جبهه شمال شرقی و از سمت شابیل می‌باشد.
مطابق برنامه و طی یک برنامه فشرده ساعت 14:30 چهارشنبه 94/5/28 تهران را به مقصد اردبیل ترک می‌کنیم. از مسیر جاده کرج- قزوین به سمت رشت حرکت می‌کنیم. در این مسیر و بعد از امامزاده هاشم به سمت تالش و آستارا و در ادامه اردبیل می‌رویم. برای رسیدن به شابیل لازم است از طریق جاده مغان و مشگین‌شهر تا لاهرود و از آنجا به شابیل برویم. ساعت 2:30 بامداد روز صعود به شابیل می‌رسیم.
پس از استقرار و یک استراحت مختصر دوساعته ساعت 5:30 برای نماز صبح بیدار می‌شویم. از آنجا که در مسیر به ما گفته بودند که در شابیل می‌توانیم وسایل صبحانه تهیه کنیم به قصد عسل سبلان وسایل صبحانه تهیه نکردیم و فقط نان به همراه داشتیم. اما در آن وقت صبح امکان تهیه عسل یا سایر وسایل صبحانه فراهم نبود و همه جا بسته بود! برای همین با مقداری کیک و همچنین دو عدد تخم مرغ! صبحانه را صرف کردیم و ساعت 8:00 با یک لندرور، شابیل را به مقصد پناهگاه ترک کردیم. بعد از نیم ساعت لندرور سواری که توی اون جاده از شتر سواری هم بدتر بود با کمر و گردن داغون! به پناهگاه رسیدیم. پس از برداشتن آب از پناهگاه و اعلام آمادگی اعضای تیم، ساعت 8:45 از پناهگاه و در مسیر پاکوب به سمت قله حرکت کردیم. شیب ابتدای مسیر نسبتا زیاد می‌باشد و پس از قرار گرفتن بر روی یال شیب کمتر می‌شود. در طی مسیر از سایر گروه‌ها شنیدیم که شب گذشته چهار خرس در محل چادرها دیده شده‌اند!
تمام اعضای تیم برای اولین بار این قله را صعود می‌کردند. در ابتدای مسیر با یک نفر از کوهنوردان تبریزی آشنا شدیم که بخش کوتاهی از ابتدای مسیر را با ما همراه شد و ما را راهنمایی کرد. از آنجا که فصل تابستان را برای صعود انتخاب کرده‌ایم و همچنین مسیر صعود از شابیل مسیر معمول برای صعود به قله سبلان است مشکل چندانی برای پیدا کردن مسیر وجود ندارد. هرچند بخشهایی از مسیر که امکان اشتباه وجود دارد با پرچم‌های کوچک نشانه گذاری شده است که به کوهنوردان در پیدا کردن مسیر صعود کمک می‌کند. البته لازم به ذکر است که همین مسیر در صورتیکه به مسیرهای نادرست منحرف شوید می‌تواند مسیر پر مخاطره‌ای باشد.
مسیر یال را در پیش می‌گیریم تا قبل از منطقه “خسته نباشید” که یکی از همنوردان از ادامه مسیر انصراف می‌دهد و در یک مکان مناسب به استراحت می‌پردازد. سایر اعضا به حرکت به سمت قله ادامه می‌دهند و پس از عبور از چندین یخچال کوچک و حرکت به سمت چپ، بر روی یال آخر که با یک شیب نسبتا تند به سنگ محراب ختم می‌شود قرار می‌گیرند.
مطابق راهنمایی کوهنورد تبریزی در مسیر به سمت قله همواره به سمت چپ حرکت می‌کنیم. چون اغلب در سمت راست مسیر با یخچال‌های پر شیب و یا مسیرهای پرتگاهی مواجه می‌شویم. برای همین باید بر روی گرده و یال حرکت کرده و به سمت دره‌ها و یخچال‌های اطراف منحرف نشویم.
از سنگ محراب تا قله فاصله زیادی نیست. از اینجا با یک شیب ملایم به سمت قله حرکت می‌کنیم و پس از عبور از یک یخچال، دریاچه روی قله نمایان می‌شود.
لحظه نمایان شدن دریاچه و مواجه شدن با آن منظره زیبا به یادماندنی و غیرقابل توصیف است. بنحوی که اغلب کوهنوردان با دیدن این صحنه، خستگی تمام مسیر را فراموش می‌کنند. ساعت 14:00 بر روی قله زیبای سبلان و کنار دریاچه قرار گرفتیم.
پس از استراحت و گرفتن عکس در کنار دریاچه و مشاهده مناظر زیبای آن ساعت 14:30 از قله به سمت پناهگاه حرکت کردیم. در مسیر برگشت ابتدا به دوست همنورد خود که پایینتر از قله استراحت می‌کرد ملحق شده و به اتفاق به سمت پناهگاه حرکت کردیم. در مسیر برگشت از شن اسکی های غرب یال برای فرود استفاده کردیم. ناگفته نماند که در پایین این مسیر به دره‌ها و پرتگاه‌هایی برخورد کردیم که حرکت ما را با اندکی مشکل مواجه کرد و مجبور شدیم در انتهای مسیر، به سمت پاکوب اصلی تغییر مسیر بدهیم و باقیمانده مسیر که دیگر چیزی تا پناهگاه باقی نمانده بود را از پاکوب اصلی طی کنیم.
در طی مسیر صعود و فرود مناظر زیبایی ناشی از حرکت مه و ابر و باد ایجاد می‌شد که بر زیبایی‌های این برنامه می‌افزود.
ساعت 18:30 به پناهگاه رسیدیم و پس از آماده شدن لندرور ساعت 18:50 پناهگاه را ترک کرده و ساعت 19:20 به شابیل رسیدیم.
پس از استراحت، نماز و استفاده از آب گرم که در کاهش خستگی همنوردان تاثیر زیادی داشت، ساعت 23:00 به سمت تهران حرکت کردیم. برای مسیر برگشت از اردبیل به سمت جاده زنجان حرکت کردیم و از آزادراه زنجان-قزوین به سمت تهران آمدیم و ساعت 11:00 صبح جمعه 94/5/30 به تهران رسیدیم.